Klas 2 - Verwerkingsopdracht 1

Dit is mijn vervolg op een fragment uit het boek 'De Guillotine' van Simone van der Vlugt. 

Hopelijk vinden jullie het wat!

Als Sandrine wakker wordt hoort ze allemaal stemmen om haar heen. Ze herkent de stemmen. Ze praten tegen diegene die haar gered heeft! 

Haar moeder, vader en zusje staan om haar heen. Er is nog iemand, maar ze ziet nog wazig en herkent de persoon niet. 'Diegene heeft me vast gered' denkt Sandrine en ze doet haar ogen weer dicht. 

'Is ze wakker?' luidt de angstige stem van haar moeder. 'Ik zag haar ogen knipperen!' roept haar zusje. Sandrine doet haar ogen weer open.

'Hoe voel je je?' hoort ze de onbekende persoon zeggen, maar het enige wat ze eruit kan krijgen is 'Ehh...' Dan zegt de mannelijke stem van de onbekende dat hij maar beter naar huis kan gaan. Terug naar zijn vader. 

Op dat moment pakt Sandrine zijn hand. Hij kijkt om. 'Gg...Ga niet weg' stamelt Sandrine. 

Dan merkt ze pas dat de persoon niet geheel onbekend is...

'Nicolas?' krijgt Sandrine er nog net uit. 'Ja?' antwoordt hij. Ze kijkt hem verbaast aan.

'Ken je hem?' vraagt haar moeder. 'Ehh...Ja' zegt Sandrine. 'Laat ze maar even alleen' zegt haar vader. Dan is er een stilte. Sandrine kijkt hoe haar familie de kamer uit loopt. Om een of andere reden voelt ze zich veilig bij Nicolas.

'Heb jij me gered?' vraagt ze aan hem. 'Nou ja...Ehhm...Ja' hij aarzelt. 'Bedankt!' zegt Sandrine en geeft hem een lach. Hij lacht terug. 

Dan horen ze hard gebonk en luide kreten. Haar vader stormt binnen. 'Ze dringen het kasteel binnen! Jullie moeten ontsnappen! Jij daar (hij wijst naar Nicolas), neem mijn dochter mee en breng haar in veiligheid. Er is een stad niet ver hiervandaan. Ga daar heen en zeg hun dat de baron je gestuurd heeft met zijn dochter. Ze zullen je daar onderdak geven. 'Maar...mmijjn..vvaderr' stamelt Nicolas, maar hij wordt afgekapt door de baron. 'Geen tijd om te treuzelen! Jullie moeten nu weg!' 

Nicoles helpt Sandrine rechtop, maar zodra ze staat zakt ze weer in elkaar. Nicolas aarzelt voor geen seconde en tilt haar op en ze vouwt haar armen stevig om zijn nek. Hij tilt haar de kamer uit en begint door de lange gang te lopen. Het geschreeuw wordt steeds luider en luider. Dan komen ze Sandrine's moeder tegen. 'Sandrine's paard staat klaar in de stal' zegt ze tegen Nicolas. 'Ik hou van je' zegt Sandrine tegen haar moeder. 'Ik ook van jou' zegt haar moeder terug met tranen in haar ogen. 'Jullie moeten nu gaan' zegt ze en ze rent weg richting de ridderzaal.

Nicolas loopt door en Sandrine begint steeds banger te worden. 'Wat gebeurt er als ze ons te pakken krijgen?!' vraagt ze aan Nicolas. Nicolas aarzelt even en antwoordt dan: 'De guillotine...'

Dan horen ze voetstappen achter hun. Nicolas begint nog harder te lopen en als Sandrine zich omdraait en zegt dat mensen hun achtervolgen begint hij te rennen. De stallen zijn nog maar enkele meters van hun vandaan. Dan voelt Nicolas een scherpe steek in zijn bovenbeen. Een klein straaltje bloed loopt langs zijn been naar beneden. Het doet erg pijn maar hij weet wat er gebeurd als hij stopt met lopen. Sandrine begint te schreeuwen en barst in huilen uit. 'Er zit een pijl in je been!' schreeuwt ze, maar Nicolas hoort haar niet. Het enige wat hij hoort is het geluid van schreeuwende mensen op het stadsplein. 'Eraf met haar hoofd! Eraf met zijn hoofd! Eraf! Eraf! ERAF!' 

'Nee!' denkt hij. 'Niet de guillotine! Ik moet weg komen! Ik moet Sandrine in veiligheid brengen...

Klas 2 - Leesautobiografie

Ik heb een tijd geleden een boek van Stephen King gelezen. Nou ja, meerdere. 

Er was één boek dat een grote indruk op me maakte. 'De Engelieren'.

Het gaat over een vliegtuig dat door een portaal, terug in het verleden vliegt. Veel passagiers verdwijnen en alleen de slapende blijven over. Samen moeten ze uitvinden wat er gebeurd is en zo snel mogelijk terug naar het heden. Weg van de Engelieren.

Het is mooi om te lezen hoe ze samenwerken om te overleven. De karakters zijn erg uitgebreid beschreven en je leeft echt me ze mee. 

En dan natuurlijk nog het verrassende einde...

Ik lees het liefst 's nachts, als het helemaal donker is. Dan doe ik een lampje aan naast mijn bed en ga ik lezen tot ik slaperig wordt. Of tot er naar boven geschreeuwd wordt dat ik moet gaan slapen. 

Ik heb niet echt een manier van lezen. Meestal lees ik gewoon tot ik geen zin meer heb, maar ik lees wel altijd de hoofdstukken af.

Ik lees het liefst thrillers. Meestal als het boek spannend is houdt het mijn aandacht erbij, anders niet. Als er helemaal niets gebeurt in een boek, heb ik geen reden om verder te lezen. 

Ook horror verhalen vind ik erg leuk. Het is gewoon grappig om te lezen hoe dom mensen zijn. 

Opsplitsen in een donker bos waar je wordt achtervolgd door iets of iemand is nou niet erg slim.

Ik lees het minst graag boeken over oorlogen of boeken die zich ver in het verleden afspelen. 

Er is tegenwoordig al zoveel oorlog in de wereld, geen reden dus om er nog eens een boek over te gaan lezen. 

Bij boeken die zich ver in het verleden afspelen kan me niet goed inleven in de hoofdpersonen. Alles is zo anders.

Bij boeken die zich in het heden afspelen denk je vaak: 'Dat had ik nou ook!' en 'Dat doe ik ook altijd!' Dat heb je niet bij boeken die zich ver in het verleden afspelen.

Ik weet niet wat ik van plan ben om te gaan lezen. Meestal als ik denk dat iets interessant en spannend is lees ik de eerste paar bladzijden. Als ik het dan nog leuk vind lees ik het en anders niet. 

Het nieuwe boek van Stephen King genaamd 'Joyland' klinkt wel erg spannend.