Klas 2 - Verwerkingsopdracht 3

Het is drie dagen na het incident. Marit ligt nog steeds in het ziekenhuis en wordt net wakker. Haar ouders zijn thuis.

Marit wordt langzaam wakker en strekt zich uit. 'Het is echt raar dat ik mijn benen niet voel' denkt ze. Ze probeert recht op te zitten, maar het gaat moeilijk. 'Zullen mijn benen afsterven? Kan ik nooit meer lopen? Of komt alles weer goed en loop ik dit ziekenhuis weer uit?' 

Er gaan veel gedachtes door haar hoofd. Het doet pijn. 'Heb ik een hersenschudding gehad? Wat is er gebeurt? Hoe ben ik hier gekomen?' Marit praat nu hardop en schrikt als er iemand reageert op haar vragen. 

Het is Nathan die plotseling in de deuropening staat en haar laat schikken. 'Het spijt me. Het is mijn schuld dat je hier nu ligt. Ik was zo dom om te veel te drinken en daarna je naar huis te brengen.' Nathan kijkt beschaamd en bedroefd naar Marit. 'Wat is er dan gebeurt? Waardoor kan ik mijn benen niet meer voelen? Waardoor ben ik gehandicapt?!' Marit schreeuwt nu.

'Ik verloor mijn evenwicht en reedt tegen de stoep aan. Jouw benen kwamen tussen mijn wiel en we vielen om. Ik heb de mensen in de buurt wakker geschreeuwd en zo snel mogelijk 112 gebeld. Het spijt me echt!' Nathan is nu aan het huilen en is in elkaar gezakt op een stoel naast Marit.   

'Sorry, jij bent natuurlijk ook erg geschrokken.' Marit kijkt naar hem met medelijden. 'Bied je excuses niet aan. Jij ligt hier in het ziekenhuis niet ik. Het spijt me echt heel erg. Als er iets is dat ik voor je kan doen, moet je het maar zeggen. Ik doe alles!' 

Nathan blijft maar door ratelen in verdriet. 

'Ik wil niet dat je uit medelijden iets voor me doet.' 'Ik ben hier niet uit medelijden. Ik ben hier omdat ik hiervoor je al erg leuk vond. Ik wilde stoer doen en je naar huis brengen en kijk wat er van is gekomen! Ik had dit me niet voorgesteld als eerste date.' 'Date?' vraagt Marit. 'Soort van. We zijn toch samen, zonder onze ouders, alleen in deze kamer?' 'Misschien. Lekker romantisch zeg.'

Nu lachen ze alle twee. 'Misschien is dit zo slecht nog niet. Ik vind je erg aardig, Nathan.' zegt Marit nu met een kleine glimlach op haar gezicht. 'Ik vind jou ook aardig. Heel erg, eigenlijk.'

Nathan leunt naar voren en geeft Marit een simpele kus op haar voorhoofd. De rest van de dag kijken ze samen tv en vertelde elkaar verhalen. Misschien komt het toch nog goed...